یکی از مفاهیم اساسی و مورد مطالعه علم جامعه شناسی به‌ویژه در حوزه جامعه شناسی شهر مفاهیم شهرنشینی و شهرگرایی است.
در جامعه شناسی بین شهرگرایی و شهرنشینی تفاوت وجود دارد.
شهرنشینی به معنای جمعیتی است که در شهر حضور دارد فارغ از روحیات، علایق، خواسته‌ها و سایر شاخصه‌های کیفی.
اما شهرگرایی به معنای نوعی علاقه شهروندان به شهر که بیشتر از سر آگاهی است و پیش زمینه آن داشتن حس تعلق به شهر است.
حس تعلق به شهر خود متأثر از عوامل بسیاری مانند قدمت، بافت، معماری، منظر، اجتماع و فرهنگ است و ایجاد حس مکان در بافت‌های شهری یکی از وظایف مدیران و برنامه ریزان شهری است.
با مقدمه‌ای که گفته شد نگاهی می‌توان کرد به مسأله شهرنشینی و یا شهرگرایی در شهر دهدشت گویا سال‌ها به این نتیجه رسیده‌ایم که از شهرمان می‌شود درآمد کسب کرد اما زندگی نه.
به شهر همجوارمان «بهبهان» به خیابان‌های که محل تجمع طبقه بالا و حتی خیابان‌هایی که محل تجمع و زندگی طبقه متوسط شهری است اگر نگاهی کنیم آنجا را پر از همشهریان خود با انواع و اقسام پسوندهای به اصطلاح اصیل و غیراصیل و ریشه‌ای بهبهانی می‌بینیم.
چه می‌شود که فرهنگ شهرگرایی خود را انباشت‌های سرمایه‌ای خود را به کناری نهاده و به جای تحمل و اثرگذاری به شهرهای دیگر مهاجرت می‌کنیم.
حق انسان به شهر، حق انسان به محیطی که می‌پسندد و حق انسان به آزادی از جمله حق‌های به حق هر انسانی است که فارغ از کجایی بودن و فارغ از پسوند‌هایش کاملاً محترم و ارزشمند است.
اما آنچه یک شهر را توسعه می‌دهد شهری انسان محور است. وجود شهروندان شهرگرا سرمایه‌ای اجتماعی برای توسعه شهر است و علاوه بر سرمایه‌های مادی و زیرساخت‌های شهری شهروندان شهرگرا نیز از دارایی‌های شهر محسوب می‌شوند چرا که یکی از مهمترین عوامل شکل دهنده شهر فرهنگ انسان است و شهروندان به عنوان یکی از مؤلفه‌های توسعه شهری تا حد زیادی می‌توانند در روند تصمیم سازی و اجرای برنامه‌های شهری مؤثر هستند.
شهری مملو از انسان‌هایی که با حضورشان، با اسکانشان، با سرمایه گذاریشان و حتی با پیاده قدم زدنشان در شهر سبب توسعه و سبب تغییر فرهنگ شهری از شهرنشینی به شهرگرایی می‌شوند.
اکنون سال‌هاست شهر دهدشت اگر نگوییم تهی اما دچار کمبود شدید انسان‌هایی است که حضورشان سبب توسعه و تغییر فرهنگ از شهرنشینی به شهرگرایی است.
هیچ منطقه مسکونی در شهرمان را نمی‌توان خیلی متفاوت از جای دیگر شهر تعریف کرد و ریسک سرمایه گذاری‌ها نیز بسیار سودمحور و همراه با پلشتی در ظاهر ساخت و ساز‌ها شده است.
نبود شهرگرایی شهروندان عواقب زیادی برای شهر دارد از جمله مشکلاتی مانند وندالیسم یا تخریب اموال عمومی تا نبود مشارکت شهری و عدم پرداخت مالیات.
عدم تقدم شهرگرایی نسبت به شهرنشینی است که شاهد توقف اجرای پروژه‌های نو و خلاقانه می‌شویم زیرا تصور عام به درستی واقعیت موجود شهرمان در قالب شهرنشینی است نه شهرگرایی و باور به توسعه و متفاوت بودن یک امر فرهنگی.
بنابراین آنچه دهدشت را شهری شهرگرا خواهد کرد وجود انسان‌هایی با خواست و مطالبه شهرگرایی است.
دریافت کننده: منصور زرگر**انتشار دهنده: سید ولی موسوی نژاد
7535/6110
انتهای پیام /*