بیرمی نیا مطلب خود را چنین آغاز کرده است : چند روز پیش یک گربه‌ی مجروح به حیاط خانه‌ی ما پناه آورد؛ با وجودی که پیدا بود گرسنه است ولی غذا نمی‌خورد!
به‌تصور این‌که دستش شکسته، این زبان بسته را به کلینیک بردیم؛ در آن‌جا مشخص شد دستش نشکسته، ولی سه تیر تفنگ بادی به بدنش اصابت کرده است؛ به طوری که بچه‌هایش در شکمش مرده بودند.
پس از آن، بر اثر گرسنگی شدید، دچار انواع عفونت‌ها و التهابات شده؛ و اندام‌های داخلی‌اش آسیب جدی دیده بود. آن شب را با مراقبت‌های ویژه سپری کرد؛ اما متاسفانه بیشتر دوام نیاورد!
نمونه‌ی این اتفاق‌ها کم نیست؛ این در حالی است‌که در قرآن و کلام پیشوایان دینی ما، درباره‌ی نکوهش حیوان آزاری فراوان تاکید شده است.
در فرهنگ ملی و ایران باستان نیز آسیب رساندن به موجودات زنده و آلوده کردن عناصر چهارگانه، گناه و جرم محسوب شده، و در برخی موارد مجازاتی نیز برای خطاکار تعیین شده است.
اندوهم از این است، چرا باید تفنگ بادی آزادانه به عنوان ابزاری برای حیوان آزاری در دست کودکان ما قرار بگیرد؟
کودک یا نوجوانی که امروز از آزار حیوانات یا شکستن شاخه‌ی درختان لذت می‌برد، واقعا در آینده قرار است کدام نقش اجتماعی مثبت را در جامعه‌ی ما ایفا کند؟
خبرنگار ایرنا در بردسیر*
7421/ 5054
انتهای پیام /*